2000 stukjes,

of hoe geen feest, een feest is geworden. Vorige week zaterdag waren Erno en ik 25 jaar getrouwd. Dat hadden we groots willen vieren. Aan het eind van de zomer wisten we dat een feest er niet in zat. We hadden nog hoop op een minifeestje, maar toen de besmettingen opliepen hebben we de knoop doorgehakt en alles afgezegd. Een dag later belde onze schoondochter, of ze de mailadressen van familie en vrienden, die wij hadden willen uitnodigen, mocht hebben. Half oktober kwam er een groot pak dat we niet mochten openen voor de 31ste. Daarna een pakket van mijn zus voor in de koelkast. Mijn schoonouders brachten vorige week zaterdagochtend prachtige bloemen en er volgden nog vijf boeketten van familie en vrienden. Zaterdagmiddag om vier uur moesten we klaar zitten met een glas champagne, een hapje uit het pakket van mijn zus en de laptop. Pling! Een beeld-bel-borrel-sessie met familie en vrienden! Het pakket, dat klonk als de ‘blechtrommel’, mocht uitgepakt worden. Een fotopuzzel van 2000 stukjes in een blik met zeker veertig foto’s van familie, vrienden en van onze bruiloft 25 jaar geleden. Verzameld door zoon en schoondochter en bij Ravensburger gemaakt. Nu, vandaag, bijna een week verder, eten we met het bord op schoot want op de eettafel liggen 2000 puzzelstukjes. Een aantal heeft zijn plek al gevonden, maar we eten nog zeker tot en met het weekend met het bord op schoot.

Lieve Tom en Liz en al die mensen die foto’s voor de puzzel hebben ingestuurd, bedankt voor het prachtige feest dat jullie ons hebben gegeven!