Klaar!

We zijn er helemaal klaar mee, Erno en ik. Klaar met het thuiswerken. Om verschillende redenen. Erno baalt dat hij zijn collega’s niet ziet en omdat er vrijwel geen scheiding meer is tussen privé en werk. Ik word er stapelgek van dat onze woonkamer een kantoor is geworden waar constant met harde stemmen wordt getelefoneerd en digitaal vergaderd. Ik voel niet meer thuis in mijn eigen huis en voel me verbannen naar mijn eigen kamer. Wat op zich een fijne ruimte is, maar het is en blijft een kamertje in de schuur. Ik kan mijn huishouden niet doen zoals ik gewend ben, geen radio aan of zingen tijdens het strijken. Stofzuigen doe ik al bijna niet meer, te veel herrie als Erno aan de telefoon zit. Ik loop op kousenvoeten stil door het huis te schuifelen om Erno niet te storen bij zijn werk. Want, ja, we mogen blij zijn dat hij werk heeft in een tijd waar mensen werkloos worden door coronafaillissementen en de daaropvolgende ontslagen. We zijn niet de enigen die genoeg hebben van thuiswerken, ik hoor meer mensen klagen. Gedeelde smart halve smart, dat werkt niet meer bij mij. Het begint aan me te vreten. Zo af en toe krijg ik de neiging om Erno’s bureau, de computer en zijn werktelefoon naar buiten te gooien of zijn manager te bellen om die te vertellen dat ik de stekker eruit trek, als hij niet direct met een oplossing komt. In het weekend hebben we de knoop doorgehakt en na een halve verbouwing op de eerste verdieping is het kantoor verhuisd naar de logeerkamer.