Vergeten

Donderdagnacht, twee uur. Ik kan niet slapen, zoals vaak na een lesavond op de schrijversvakschool. Te laat op de avond, te intensief bezig geweest. Plotseling een helder moment. Ik ben mijn column kort overdwars vergeten! Het zijn rare weken door de voorbereiding van de reis naar Florida. Wat ook meespeelt, door het zwemmen heb ik mijn weekschema veranderd. De boodschappen doe ik nu op donderdag. Dat was eigenlijk mijn dag voor het insturen van dit stukje. De week was behoorlijk volgeboekt. Ik had het laatste kaartje voor de film Mi Vida in de seniorenbios bemachtigd. Eigenlijk wilde ik daar niet naar toe, ik ben niet zo’n fan van Nederlandse producties. De recensies waren echter zo goed dat ik dacht, ik ga het toch proberen. Tja, ik weet het niet, het was een gezellige film, interessant thema en een mooie serieuze rol voor Loes Luca. Toch blijft ik volhouden dat er in Nederland geen echt goede films worden gemaakt. Deze week kwam ook de literatuurgroep Zeijen bijeen voor het bespreken van het boek De tweelingparadox van de jonge schrijfster Nowelle Barnhorn. Het boek kreeg goede recensies in de pers, maar de Neerlandicus die het boek besprak voor de leesgroepen in Drenthe, maakte gehakt van de schrijfstijl, vond vele fouten en gruwelde van het werk van de boekredactie. Ik zeg, lezen dat boek, het is een mooi verhaal. Als je een schrijffout in deze column ontdekt, ik ben net wakker en zit in pyjama met een kop thee achter mijn laptop. Het is vrijdagmorgen kwart voor acht.