De Waddeneilanden

Ik was een weekje op Terschelling. Dat was alweer een tijd geleden dat ik daar was. We gaan de laatste jaren meestal naar Schiermonnikoog, klein, overzichtelijk en autoluw. Dat vind ik fijn, je kan het eiland in een dag rondlopen als je daar zin in hebt. Op Terschelling lukt dat niet, daar heb je minstens een fiets nodig om bij zee te komen en wind in de rug om de andere kant van het eiland te zien. Texel vind ik al bijna geen eiland meer, dat is net Noord-Holland, de brug ernaartoe ontbreekt nog net. Alleen op het uiterste noordelijke puntje van Texel heb je nog het idee dat het een Waddeneiland is. Op Ameland heb ik pas één keer bezocht. Daar had ik een slechte ervaring in een over het paard getild hotel in Ballum. In de kamer moest op je tenen gaan staan om naar buiten te kijken, zo hoog zat het raam. Het uitzicht: een ijzeren dak met schoorstenen Ze vonden zichzelf heel wat, maar eieren koken konden ze niet. Die hadden een minuutje náást een pan met kokend water gelegen. Nooit meer op Ameland geweest daarna. Mijn ruige verleden ligt op Vlieland, het Pinksterweekend en drie weken in de zomer kamperen met vrienden. Tot diep in de nacht op het strand en vakantieliefdes in de Bolder, de kantine van camping De Stortemelk. Later ben ik er nog wel eens geweest met een van de kinderen in een tentje. Het stoere verleden van Erno ligt op Terschelling, met zijn ouders en zus kamperen in de zomervakantie en tijdens zijn studie op werkweek, onderzoek doen naar allerlei plantjes en mosjes (en meisjes).