Schaamte

Het is kil in huis en ik doe de houtkachel aan. Even een paar blokjes branden en de kou is eruit. Ik wil de CV nog niet aan doen, zo lang mogelijk uitstellen. En anders trek ik wel een trui aan. Vanavond eten we kip met zelfgemaakte appelmoes en aardappels. Elke dag, voor ik naar bed ga, stap ik nog even onder douche. Mijn oudste zoon is een paar dagen naar de VS, hij vliegt donderdags heen en komt zondag weer terug. Zijn broer wordt veertig. Ik had graag meegewild, maar de jongens zijn zo zelden met z’n tweeën en dat gunde ik ze zo. Zomaar een paar tot nu toe heel gewone zaken waar wij ons vandaag de dag voor moeten schamen. Vliegschaamte. Houtkachelschaamte. Vleeseet-schaamte. Langer-dan-vijfminuten-douchen-schaamte. Eerlijk waar, ik durf bijna niemand te vertellen dat ik nog op gas kook. In de krant las ik een ingezonden stuk over een nieuwe schaamte: huisdierschaamte. Een op de zeven inwoners van Nederland heeft een hond, een op de vijf een kat. Dan heb ik het nog niet over paarden, cavia’s en konijnen. Stikstof, CO-2 uitstoot, bedreiging voor de vogelstand. De ecologische pootafdruk van huisdieren is gigantisch. Niet de veestapel halveren maar de huisdierenstapel uitdunnen. Sorry hoor, ik schaam me dagelijks kapot voor alles wat ik nog milieuonvriendelijk doe, maar een huisdier zou ik echt niet weg kunnen doen.