Nieuws

Kort overdwars 82, een cursiefje door Els Windau

Kreunende schoenen en klappende kaplaarzen

Stukgelopen en uit elkaar gevallen, ze zijn echt compleet versleten. Half augustus verdwijnen, met enige pijn in het hart, mijn sloffen in de grijze bak. Eigenlijk geen sloffen, maar oude lichtblauwe schoenen, merk Waldlaufer, waar ik aan gehecht ben alleen al door de naam. Soepel leer, van die schoenen die je niet hoeft in te lopen. Schoenen, waar je meteen op wegloopt en uren op kan doorlopen. De zolen zijn al een tijdje zo lek als een mandje. Tijd voor nieuwe sloffen. De eigenaar van de schoenenwinkel schiet in de lach: ‘Mevrouw, de mussen vallen van het dak, ik verkoop met dit weer geen sloffen.’ Hij is bereid de wintervoorraad voor me van zolder te halen, als hij doorheeft dat ik geen grapje maak. Het is liefde op het eerste gezicht, kersenrode wollen vilten instappers met prachtig borduurwerk. Harde zolen zodat ik er mee naar buiten kan. Echter. Thuis blijken die zolen te knerpen, elke stap: ‘knjier, knjier.’ Ik word gek van de herrie die de sloffen maken. Manlief zegt, geïrriteerd door het geluid en met de tv een paar standjes luider: ‘Al jouw schoenen maken kabaal.’ En dan hoor ik het de dagen daarna ook: mijn leren wandelschoenen kreunen. Het leer, uitgedroogd door de zomergebruiksstop, moet nodig soepel gepoetst worden. Als ik, na een regenbui, mijn kaplaarzen aantrek hoor ik de kappen tegen mijn benen slaan: ‘Klots, klats.’ Doe ik mijn nette schoenen aan dan ‘klikklak’ ik door het huis. Grnahh, ik wil schoenen zonder luidruchtige zolen!

 20-09-2019
 Els Windau, Henk

pagina terug