Harige monsters

Harige monsters Jaren geleden reden wij, op weg naar de Vogezen, door Limburg over een tweebaansweg met eiken. Ik dacht dat er iets met mijn ogen aan de hand was, ik zag boomstammen bewegen, keek nog eens, het lag niet aan mijn ogen. De boomstammen waren volledig bedekt met harige rupsen. Om de zoveel meter stonden grote waarschuwingsborden langs de weg met teksten als: Autoramen sluiten! Luchtinlaat ventilatie dichthouden! Mijn eerste kennismaking met de eikenprocessierups. Afgezien van dat ik dat sowieso niet van plan was – in al het bewoonde gebied onder de lijn Nijmegen - Hoek van Holland wil ik echt niet wonen - wist ik op dat moment helemaal zeker dat ik never nooit naar Limburg zou verhuizen. Ik volgde in de media de opmars van de harige monsters naar het noorden. En hoopte dat ze nooit, echt nooit… tot deze zomer. Ze zijn hier, de indringers. Nu staat er sinds 1 augustus een forse boete op het dragen van boerka’s en nihab’s, terwijl dát me nou juist de enige bescherming lijkt tegen de vrijwel onzichtbare prikkende haartjes. Maar ik heb daar geen zin in, ik wil niet met lange broekspijpen en mouwen en sokken aan, de natuur in. Ik wil niet opgesloten zijn in mijn eigen huis als de ongeveer tien eiken rondom mijn huis vol komen te zitten met die rotbeesten. Ik wil met ramen open kunnen slapen, de luchtroosters open kunnen zetten en ik wil in mijn tuin kunnen zitten zonnen zonder jeuk of ernstiger klachten.