Driemaal is scheepsrecht,

Alles komt in drieën of ik heb gewoon ongelooflijke pech. Zo, en nu moet het ‘GřøĂĜŴ’ maar eens afgelopen zijn. Het laatste half jaar heb ik een hersenschudding, een kaakluxatie en een zwaar gekneusde enkel moeten incasseren. De gewone mens zegt dan: ‘Jeetje, wat heb jij een pech.’ De meer zweverige types vinden dat je moet kijken wat je ervan kan leren. Je kop stoten? Denk daar maar eens goed over na, waar loop je tegen aan in het dagelijkse leven? Die hersenschudding veranderd dan ineens van een stom ongeluk in iets dat tussen je oren zit. Kaak uit de kom? Dat wordt, in plaats van een verlaat gevolg van die dreun tegen die glazen wand, plotseling psychisch omdat ik me door het leven heen bijt. Dat ik op een heerlijke lenteachtige zondag, tijdens een wandeling, genietend naar de strakblauwe lucht kijk, struikel en mijn enkel pijnlijk dubbelklapt, dat komt dan zeker omdat er ‘iets’ (WAT DAN?!) niet goed loopt in mijn bestaan. Het gaat mank, zegt het spreekwoord en de grootste kreupelaars willen de grootste sprongen doen, leert weer een ander spreekwoord. De moderne huisarts vindt niet alleen ook heel veel tussen je oren, maar hoeft de klachten ook niet meer te zien, hij zegt tegenwoordig: ‘Kijk maar op thuisarts.nl wat het is, wat je eraan moet doen en vooral wat je moet laten.’ Weet je wat? Ik hou het gewoon op domme pech!