De wereld van meer en beter.

We leven in een tijd waar genoeg nooit genoeg lijkt te zijn. Met zijn allen willen we een betere baan, meer geld verdienen, een groter huis, het nieuwste model van ons favoriete merk auto. Onze kinderen moeten allemaal naar het gymnasium en daarna naar de universiteit om een glanzende carrière tegemoet te zien. Zij moeten muzikaal, creatief en sportief zijn. En als klap op de vuurpijl moeten we allemaal ook nog eens altijd en eeuwig gelukkig zijn. Dat schept verwachtingen, hoge verwachtingen van onszelf en anderen. En dan zijn we verbaasd dat de een na de ander het loodje legt door burn-out, te hoge werk- en studiedruk en depressie. Volgens mij moet dat anders. Laten we beginnen bij de volgende generatie, door geen te hoge verwachtingen meer hebben van onze (klein)-kinderen. Kinderen zijn niet allemaal hetzelfde. De een is handig met zijn handen, de ander heeft twee linker en moet het hebben van zijn of haar hersens. Laat Jantje alsjeblieft groep twee of drie of vier nog een keer doen. De een gaat stapje voor stapje en is een laatbloeier en de ander gaat als een speer. Allemaal zijn ze even waardevol. Ik heb liever dat mijn kind een min of meer gelukkige fietsenverkoper is, dan een ongelukkige overspannen gestrande studiebol. Ik zou enorm blij zijn met een kleindochter die zich realiseert dat het niet elke dag ‘joechei jodeliho’ is. Durf verwachtingen bij te stellen of over boord te zetten. Groter is niet meer en meer is niet beter. Genoeg is genoeg.