Vrouwenvrienden

Jaren geleden, nadat zijn eerste verkering het uitgemaakt had, sprak mijn zoon de vertrouwelijke woorden: ‘Mam, ik begrijp helemaal niets van vrouwen.’ Voor mij was er maar één antwoord mogelijk: ‘Joh, ik snap ook niets van vrouwen.’ We barstten in lachen uit en hadden vervolgens een leuk gesprek, raad kon ik hem absoluut niet geven. Naast mijn zus - die ik beschouw als mijn allerbeste vriendin - zijn er nog hooguit drie vrouwen die ik als echte vriendinnen beschouw. Ik ben niet zo goed in vriendschappen en ik ben graag alleen. Zodra vrouwen gaan klagen over hun mannen, haak ik af. Dan denk ik, dat moet je niet tegen mij zeggen maar tegen die kerel zelf. Of als ze zich met mijn manier van leven willen gaan bemoeien, me gaan vertellen hoe ik bijvoorbeeld mijn huishouden moet doen. Leven en laten leven en laat mij alsjeblieft leven zoals ik dat wil. Er liggen ook enige teleurstellingen aan ten grondslag. Zo zag ik ooit ’s nachts na mijn verjaardagsfeestje vanuit het woonkamerraam een vriendin innig gearmd en hevig zoenend met mijn vriendje weglopen. Om geloofsredenen werd ik niet uitgenodigd voor de trouwerij van mijn jeugdvriendin die ik sinds mijn vierde kende. In beide gevallen was dit het einde van lange vriendschappen. Vrouwen, meisjes onderling kunnen zo ongelooflijk vals zijn. Oordelend over kleding, uiterlijk en mannen. Zelf ben ik zeker geen heilige, als meisje van acht heb ik ooit een vriendinnetje de brandnetels in geduwd tijdens een ruzie.