Tweeduizend achttien

Eind december was ik zoals gebruikelijk het afgelopen jaar nog eens flink aan het herkauwen. Wat is er allemaal gebeurt, ben ik een beetje tevreden over 2017? In gedachte geniet ik na van de hoogtepunten, de weinige dieptepunten lijken achteraf mee te vallen. Als klokslag twaalf uur 1 januari begint, draaien mijn gedachten driekwartslag in de rondte en vraag ik me af wat het nieuwe jaar allemaal zal brengen. Het is het jaar van de ronde getallen, mijn schoonmoeder wordt tachtig, haar zus zeventig en mijn schoonvader hoopt in augustus negentig te worden. Zoon Tom en zijn gezin worden dit jaar samen honderd. Dat laatste is een berekening van Erno, die is van de cijfertjes. Hij kan voorstellen om uit eten te gaan omdat we zevenentwintig jaar, elf maanden en drie dagen verkering hebben. Hij weet op elke willekeurige datum over hoeveel dagen hij jarig is. Voor het berekenen van andere triviale cijferfeitjes heeft hij een rekenprogramma bedacht. Het kost mij al moeite om te onthouden hoe oud de zes kleinkinderen zijn, vol schaamte vergeet ik het geboortejaar van degene die ik liefheb en iets uitrekenen gebeurd nog regelmatig met mijn tien vingers. Ik ben meer van de lettertjes en kan me verbazen over hoe anders het nieuwe jaar eruitziet als je 2018 in letters schrijft. Dat ‘anders’ wil ik dan verwoorden. In letters geschreven lijkt het alsof 2018 meer te bieden heeft. Vraag me niet waarom, het is een gevoel.