Nieuws

Kort overdwars 8, een cursiefje door Els Windau

Bruiloftsfeest
Zo langzamerhand begin ik op een leeftijd te komen dat de bruiloften die gevierd worden nauwelijks nieuwe huwelijken zijn, maar feesten omdat de echtparen tientallen jaren gelukkig zijn met elkaar. De kleinkinderen zijn nog te jong, er zijn nog wel ongetrouwde nichten en neven. Een nichtje van Erno trouwde twee weken geleden, op vrijdag de dertiende. Je moet maar durven. Ze wonen in Den Haag, de hele familie van beiden woont in het Noorden dus was de bruiloft in Rheden bij Arnhem. De enige logica die ik daarin kon zien, was dat het een prachtige locatie was. Ik vond het prima dat we voor het feest waren uitgenodigd en niet voor de ceremonie, want ik sta nog steeds volledig achter mijn opvatting dat iedereen zelf moet beslissen hoe ze een trouwerij vieren en wie ze daarvoor uitnodigen. Erno en ik zijn ook op onze geheel eigenwijze manier getrouwd. Dat neemt niet weg dat ik er wel een mening over heb. Bij dit festijn waren de kledingeisen het lastigst, mannen in pak met stropdas en vrouwen in kleurrijk chique. Na enig opstandig gepruttel of je zoiets wel kan eisen, heb ik uren gewinkeld, honderd jurken en bloesjes gepast om uiteindelijk iets uit mijn eigen klerenkast te rukken wat ik chique en kleurrijk genoeg vond. De neef die chauffeurde, weigerde een das om te doen. Erno wilde ook niet, maar had hem klaarliggen.  Ik hakte de knoop door: ’Je vindt het wurgend vervelend om je nek, thuislaten dat ding, het is maar een feestje!’

 27-10-2017
 Els Windau, Henk

pagina terug