Afgelopen weekenden is er weer flink 'gewiekt' rond Zeijen.

Bijna 30 jaar geleden is de werkgroep Zeijerwiek begonnen met het ontwikkelplan 'Veldakkersveen'. Er is, veelal handmatig, hard gewerkt in het gebied tussen de Wiek en landgoed Zeijen. Het waterpeil is er geleidelijk aan circa 50 cm verhoogd en is nu 'op peil'. Met resultaat! (zie ook: https://historisch.zeijen.nu/zeijerwiek/overzichten-zeijerwiek/overzicht-1987-1988 ).

Het Veldakkersveen is een thuis voor veel interessante flora & fauna. Het veenmos herstel daar bijvoorbeeld, gaat voorspoedig. Veenmos is om twee redenen bijzonder: het is een relatief zeldzame plant en het is een permanente koolstof binder.

Nog steeds liggen grote hoeveelheden koolstof, soms zo'n tienduizend jaar geleden opgenomen (na de laatste ijstijd) , opgeslagen in veen. Zou dit wereldwijd in één keer vrij komen, dan zou de koolstofconcentratie in de atmosfeer met zo'n zestig procent toenemen! Bovendien is veen een belangrijke bron voor palynologen: (fossiel)stuifmeel- wetenschappers. Pollenkorrels vergaan namelijk nauwelijks in de humuszuren in het veen. Zo kun je de veranderingen in de tijd & omgeving als het ware 'lezen' aan de hand van de verschillende veenlagen. Handig bij studie naar klimaatverandering, maar ook natuurlijk bij studie naar geschiedenis.

Het oogmerk is om het Veldakkersveen zo te ontwikkelen dat het een fraaie aanluiting vormt met het bosgebied landgoed Zeijerveld.

Mogelijk dat toekomstige geleerden peinzend rond een Veldakkersveen laagje staan en zich afvragen hoe dat kleine, mysterieuze zoutlaagje erin toch heeft kunnen ontstaan. De verklaring daarvoor zal uiteindelijk belachelijk simpel zijn: Wiekers-zweet.